Tog 17. maja 1992. Mladićeva artiljerija gađala je sarajevski Orijentalni institut, u kojem je bila pohranjena najveća zbirka islamskih rukopisa i osmanlijskih dokumenata u regionu. Tog dana su Orijentalni institut pogodile fosfome granate i vatra je progutala zgradu sa svim što se u njoj nalazilo.
Uništeno su 5.263 rukopisa na arapskom, persijskom, otomanskom turskom i bosanskom slovenskom jeziku, pisani arabicom.
Uništena su djela od neprocjenjivog značenja, rukopisi iz 11-og stoljeća koji su sačuvani tokom brojnih ratova i elementarnih nepogoda. Najstariji rukopis u zbirci, ali i najstariji poznati rukopis na Balkanu, bio je prepis djela iz oblasti šerijatskog prava, pisan na arapskom jeziku, prepisan 5. marta 1023. godine. Za manje od dvije godine imao bi hiljadu godina.
Danas je ciljeve barbarskog razaranja lakše otkriti. Arhiva sa 200 hiljada otomanskih dokumenata, primami je izvor za historiju zemlje.
Zbirka sa preko 100 katastarskih knjiga iz otomanskog perioda u kojima su bili zapisani podaci о vlasništvu zemlje i strukturi stanovništva u Bosni od šesnaestog do potkraj devetnaestog stoljeća. Uništeno je 300 mikrofilmova sa kopijama bosanskih rukopisa u vlasništvu privatnih lica ili stranih institucija. Referentna zbirka Instituta sa 10.000 štampanih knjiga i 300 serija periodike je uništena.
Zbog velike temperature rastvoreni su brojni trezori u kojima su čuvani najvrjedniji rukopisi.
Samo je Orijentalni institut bio na meti; zgrade oko njega su ostale netaknute.
Nakon Orijentalnog instituta, u augustu 1992. spaljena su dva miliona knjiga i prelijepa zgrada Vijećnice, gdje je bila smještena Nacionalna biblioteka.
Ratni zločinac Radovan Karadžić je poricao da su njegove snage odgovorne za napade, tvrdeći da su Vijećnicu zapalili sami Muslimani “jer im se nije dopadala arhitektura”.
Bo je to vrhunac cinizma i laži osuđenog ratnog zločinca.
Dvjesta hiljada knjiga iz Biblioteke Zemaljskog muzeja Bosne i Hercegovine evakuisano је pod granatama i snajperskom vatrom tokom ljeta 1992. godine. Među knjigama koje su spašene bilo је i jedno od najvećih kultnih blаgа ove zemlje, Sarajevska Hagada.
Kada је novinarka ВВС Kate Adie u septembru 1992. godine otišla na liniju opsade kod komandira Mladićeve artiljerijske jedinice i upitala ga zašto njegovi vojnici granatiraju hotel “Holiday Inn”, kad se zna da tamo odsjedaju svi strani dopisnici. Oficir se izvinio, navodeći da su oni zapravo „ciljali krov Zemaljskog muzeja, preko puta hotela, ali da su promašili, pa su granate pogodile hotel“.
Po svemu sudeći samo zato Zemaljski muzej nije spaljen, pa nije imao sudbinu Orijentalnog instituta. Zločinci su se plašili da zapaljive granate ne udare u redakcije stranih medija. Ali, običnim granatama su pogađali krov Zemaljskog muzeja. Granate su probile krov i staklene svodove. Na zidovima nekoliko galerija ostaje su rupe od granata.
Neki eksponati koji nisu mogli biti premješteni na sigurno ostali su u prostorijama Muzeja, izloženi artiljerijskoj vatri i propadanju usljed vremenskih nepogoda. Direktor Zemaljskog muzeja dr. Rizo Sijaric ubijen је 10. decembra 1993. godine, dok је pokušavao da nabavi plastične folije od humanitarnih agencija UN kako bi pokrio neke od rupa u zgradi.
Nakon svega, Orijentalni institut se podigao iz pepela. Današnji Arhiv Orijentalnog instituta sadrži uglavnom fotokopije i mikrofilmove arhivske građe iz drugih arhiva i ustanova iz zemlje i inostranstva, što istraživačima ipak omogućava pristup dokumentima potrebnim za njihova istraživanja.
