Dok se u Bosni i Hercegovini groze nad onom višegradskom pjesmom sa negatorom genocida u Srebrenici, nobelovcem Peterom Handkeom, u Srbiji se događaju teški revizionistički ispadi i rehabilituje srpski nacista Dimitrije Ljotić.
Peter Handke, sa sviračima u Višegradu
Na državnom događaju od najvećeg značaja, povodom Dana pobjede nad fašizmom, izgovoreno je pet pjesama od Ljotićeve organizacije „Zbor“. Te pjesme su izgovorene zajedno sa pjesmom Desanke Maksimović ‘Krvava Bajka’. U protestu Pokreta slobodnih građana Srbije se navodi da je upravo Ljotićev „Zbor“ imao važnu ulogu u ubijanju kragujevačke djece. To je bilo da prvi put neko u Srbiji javno izgovara tu činjenicu.
Dimitrije Ljotić je narodni pokret „Zbor“ formirao 1935. godine po ugledu na nacističke jedinice SS-a. U programskim smjernicama Ljotićev „Zbor“ je bio rasistički i protivio se „rasnom miješanju“. Iz vrha Ljotićevog Zbora su dolazili različiti antisemitski tekstovi pa i tekst „Srpski narod u kandžama Jevreja“.
Jaša Alfandari, predsjednik Jevrejske zajednice Crne Gore, koji je preminuo 12. jula 2018., autor je pisma koje govori o stradanju Jevreja u Srbiji i o stalnim pokušajima rehabilitacije zločinaca nad njegovim narodom. Alfandari je upravo isticao zločine Dimitrija Ljotića.
“Nepunih pola godine po završetku aprilskog rata njemačka komanda u Beogradu je sa upravom grada odlučila da se osnuje jevrejski logor, na mjestu gdje je do početka rata bio izložbeni prostor beogradskog sajma. Tehnički gledano, Sajmište je bilo smješteno na teritoriji NDH i NDH je dala dozvolu da se tu logor i napravi. Logor je ubrzo počeo da radi, i u njega su svaki dan pristizale na hiljade jevrejskih žena i djece, dok su muškarci odvođeni u logor Topovske šupe i tamo likvidirani po kratkom postupku. Ovom lovu na Jevreje svesrdno je pomagala beogradska tajna policija Dragomira Jovanovića kao i policijske snage i žandarmerija Dimitrija Ljotića”, stoji u ovom pismu Jaše Alfandarija. On nastavlja:
”Jevrejska populacija Beograda, koju je sačinjavalo 17.000 duša, izbrisana je za manje od godinu dana i zatro joj se svaki trag. Naravno, sve ovo je praćeno opštom pljačkom jevrejske pokretne i nepokretne imovine i to po rasnim zakonima Nedićeve Vlade”.
Alfandari se obratio komisiji za očuvanje historijskog sjećanja u Srbiji:
“… Molio bih gospodu iz komisije da ne mijenjaju istoriju, mada je to veoma isplativo, jer čak i monstrumi koji su sagradili logor Sajmište imali su za njega dva imena i dvije namjene. Prvi naziv je bio Jevrejski Logor Zemun a koji, kako mu ime samo kaže, bio namjenjen dekontaminaciji i deratizaciji glavnog grada Beograda od Jevreja i Roma ili kako se to narodski govorilo uklanjanje čifuta i cigana. Čak je i predsjednik vlade, “gospodin” Milan Nedić, koga Srbija želi rehabilitovati, period istrebljivanja, dakle vrijeme između ‘41. i ‘44. nazivao “periodom mira”, i “periodom poslije rata”. U vrijeme kada su sva beogradska pozorišta, kabarei, kafane i javne kuće (jedna od većih javnih kuća je bila u Sinagogi u Beogradu) radile punom parom da bi dočarale atmosferu mira i blagostanja, moj narod – starci, žene, djeca, bolesnici iz jevrejskih bolnica su gušeni i ubijani. Posao je urađen sa njemačkom preciznošću, tako da je iz Nedićevog Beograda poslata depeša za Berlin sa porukom da je Beograd čist od Jevreja”, napisao je Alfandari.
U ratnim depešama između u Srbiji rehabilitovanog četničkog generala Draže Mihailovića, tzv. ministra vojnog, i Slobodana Jovanovića, predsjednika kraljevske Vlade u egzilu u Londonu, četnički komandant Mihailović se žali da su pripadnici Ljotićevog nacističkog „Zbora“ skupljali srednjoškolce po Kragujevcu i, tvrdeći da su komunisti, dovodili ih na strijeljanje nacistima. Prema tvrdnji Draže Mihailovića u pismu Jovanoviću, „SS-ovci su se pobunili i odbili da sami ubijaju, tražeći da i Ljotićevi stanu u streljački stroj“. Mihailović je potvrdio Jovanoviću da su se „Ljotićevci pridružili nacistima u strijeljanju ”, stoji u njegovoj depeši predsjedniku kraljevske Vlade u egzilu Jovanoviću. Premda su sve ove činjenice dostupne u srpskim arhivima, o ovome se u Srbiji vrlo malo ili nikako znalo. Od juče se o tome i javno progovorilo.
Za strijeljanja srpske mladosti u Kragujevcu nakon rata suđeno je Kosti Mušickom: “Kada su Nedić i Ljotić 1941., u saglasnosti sa Nijemcima, formirali takozvanu Srpsku dobrovoljačku komandu, Mušicki je bio tada postavljen za komandanta te vojne formacije… Svoje prve jedinice formirao je od pristalica Ljotićeve fašističke partije „Zbor“. Još 1941., Mušicki je formirao 10 odreda, koji su pod njegovim komandovanjem, zajedno sa Nijemcima učestvovali u svim operacijama protiv partizanskih odreda u Srbiji. Tako je jedan od tih odreda pod neposrednom komandom Marisava Petrovića, koji je bio potčinjen Kosti Mušickom, učestvovao u oktobru 1941., zajedno sa Nijemcima u strijeljanju sedam hiljada građana grada Kragujevca”, stoji u dokumentima ovog sudskog procesa.
Prvo su u Kragujevcu uništene radnje Jevreja i oni su pobijeni, a onda su sa svih strana okupljene i strijeljane čitave romske porodice. Tad je na red došla mladost ovog radničkog grada pod optužbom za komunizam.
Za iste zločine optužen je i visoki funkcioner policije Boško Pavlović: “U oktobru 1941. došao je u Kragujevac, uoči strijeljanja 7 hiljada lica, koje su izvršili SS-ovci uz pomoć ljotićevaca i organa domaće policije. Sve dok je vršeno strijeljanje nalazio se u Kragujevcu i bio u neposrednom i čestom kontaktu sa mjesnom (srpskom) policijom i sa njemačkom komandom u Kragujevcu. Po završenom strijeljanju vratio se u Beograd”, stoji zabilježeno u dokumentima ovog sudskog procesa.
“Za svaki zločin koji su izvršili njemački okupatori, domaći izdajnici su najčešće pomagali u izvršenju zločina”, stoji u presudama: “Najčešće su i jedni i drugi vršili zločine zajednički. Masovna strijeljanja u Kragujevcu, Kraljevu i drugim mjestima Srbije oni su vršili zajednički (nacisti i ljotićevci). I jedni i drugi su učestvovali u hapšenju, bolje reći u lovu na ljude, a poslije toga su ih strijeljali jedni ili drugi, ili i jedni i drugi zajednički. Jedan od najtežih njihovih zločina je logor na Banjici, u kome je pobijeno oko 70 hiljada ljudi, žena i djece. Logor je obrazovan po direktivi Nijemaca, a po naređenju Nedićeve vlade. Organizovanjem logora rukovodio je optuženi Dragomir Jovanović zajedno sa gestapovcima. Zgrade za logor pripremala je mješovita komisija sastavljena od delegata Specijalne policije, Gestapoa i Nedićevog ministarstva unutrašnjih poslova”, piše u sadržajima procesa.
Kosta Mušicki je priznao da je jedan njegov odred pod komandom Marisava Petrovića zajedno sa Nijemcima učestvovao u masovnom strijeljanju u Kragujevcu oktobra 1941. godine.
Činjenica je da se dugo u Srbiji razmišljalo o rehabilitaciji zločinaca kakvi su Dimitrije Ljotić i Milan Nedić. U javnosti su se duže vrijeme puštali probni baloni. Čak i masovna i brutalna ubistva kragujevačke djece, revizionisti historije su u stanju zaboraviti i na antifašističkom skupu servirati laž o najgorem ubici Dimitriju Lotiću.
Negiranje genocida u Srebrenici dolazi iz istog brloga zla.
Revizionizam na Balkanu ipak ima podršku iz nekih evropskih centara moći. Desnica je čitavo stoljeće njegovan evropski izum.
Suština njenog postojanja je historijska laž. Čak i negator genocida Handke nije tek tako dobio Nobela. I nije tek tako došlo do njegovog prljavog i neljudskog angažmana na stratištima Bošnjaka muslimana. Od Prijedora, Višegrada, Vlasenice do Srebrenice.
