Peti april 1992. vodi se kao dan početka opsade glavnog grada BiH. Bila je to najduža opsada jednog grada u historiji i trajala je 44 mjeseca.
Sedam mjeseci prije početak razaranja i ubijanja, Sarajevo je temeljito okruživano artiljerijskim oružjima, kopani su i uređivani rovovi i teren oko grada je miniran u dva kruga.
Prema Istraživačko dokumentacijskom centru (IDC), opsada u Sarajevu je uzrokovala 14.011 žrtava, od čega je 7.808 ljudi preminulo 1992. a 3.392 1993. godine, čime je to najveće stratište rata po ljudskim gubicima. Liječnici glavne bolnice u gradu su primali pet do petnaest ranjenih žrtava snajpera dnevno. Korpus JNA sa preostalih 20 hiljada srpskih vojnika zatvorio grad u obruču dugom 180 kilometara.
U gradu je gotovo četiri godine vladala totalna glad, nije bilo medicinskih sredstava i lijekova.
„Sarajevo će biti karakazan u kojem će izginuti 300.000 muslimana“, rekao je osuđeni zločinac Radovan Karadžić u jednom snimljenom razgovoru, koji se tokom suđenja odslušan u Hagu.
U mjesecu martu su pale i prve žrtve u Sarajevu. Prvog marta ubijen je „srpski svat“ Nikola Gardović i o tom slučaju je dosta pisano. Ubica je osuđen. Tek kasnije saznali smo da je osuđeni zločinac Jovan Tintor tvrdio da nisu bili u pitanju svatovi nego je to bio pred policijom način prebacivanja oružja iz jednog u drugi dio Sarajeva. Drugog marta su ubijena dvojica Sarajlija, na Trebeviću Ramo Biber, čuvar Trebevičke žičare i maloljetni Kenan Demirović u Vogošći.
Ramo Biber je bio radnik GRAS-a. Ubijen je tokom obavljanja redovnih poslova obezbjeđenja trebevićke žičare. Veća grupa nepoznatih naoružanih muškaraca opkolila je stanicu. Bili su u maskirnim uniformama i bijelim kombinezonima.
Ramo i njegov kolega Abdulah Rizvanović su iskočili iz stanice i pojurili kroz šiblje i šumu trasom žičare prema gradu. Za njima su rafalno zapucali. Ramo je kasnije pronađen mrtav u blizini trebevićke žičare. Tog 2. marta 1992. godine u 17. godini ubijen je i Kenan Demirović. U predvečerje Kenan i njegov rođak Atif bili su na livadi iznad porodične kuće na Kobiljoj Glavi. Iz šume je odjeknula rafalna paljba iz automatske puške. Kenan je ubijen, a Atif ranjen u nogu.
U aprilu je počelo masovno ubijanje građana Sarajeva.
Četvrtog aprila, ubijeno je pet građana Sarajeva. Troje od njih su istog prezimena: Bajramovići.
Sljedećeg dana, 5. aprila, ubijeno je 133. Sarajlija. Tog dana je bio pravi masakr. Jugoslovenska armija i srpske jedinice, posebno snajperisti, su kidisali da što više pobiju nedužnih ljudi. Ubijena su 122 Bošnjaka, sedam Srba, jedan Hrvat i tri osobe drugih nacionalnosti.
Sljedećeg dana 6. aprila je ubijeno 14 Sarajlija. Prema evidenciji u aprilu je stradalo 336 osoba. Među stradalim je u gradu bilo 246 Bošnjaka, 73 Srbina i 14 Hrvata. Od svih stradalih 222 su bili civili.
U maju mjesecu su se pojačali napadi Jugoslovenske armije i Vojske Republike Srpske, tako da su bila i veća stradanja. Prema podacima, ubijeno je više od 937 lica, od toga 620 Bošnjaka, 264 Srbina i 53 Hrvata.
Za opsadu Sarajeva, za masovno ubijanje i teror nad građanima Sarajeva, pred Tribunalom su osuđena dva srpska generala Stanislav Galić i Dragomir Milošević. Glavna tužiteljica Tribunala Carla Del Ponte je zahtijevala da se zbog zločina nad Sarajevom u optužnici nađe i genocid. No, to je izričito odbijao jedan od tužilaca.
Ni 30 godina od početka opsade pred domaćim pravosuđem u BiH nije podignuta niti jedna optužnica za stravično uništavanje grada i ubijanje njegovih stanovnika. Iz Haga je prije nekoliko godina stiglo deset predmeta sa znakom „A“ za snajpersko masovno ubijanje Sarajlija. Još su u ladicama. Tvrdi se da su te ladice i u uredima bošnjačkih tužilaca.
