Sa velikom nadom i iščekivanjem napaćeni građani Bosne i Hercegovine dočekali su dan kada je u vazduhoplovnoj vojnoj bazi Dejton 21.11.1995. godine potpisan Opšti okvirni sporazum za mir u Bosni i Hercegovini, odnosno Dejtonski mirovni sporazum. I nakon 26 godina mnogo je kontraverzi u interpretaciji odnosno tumačenju sporazuma. Opšti okvirni sporazum ima 11 (jedanaest) Anexa kojima se uređuju razne oblasti.
Svakako da je Anex 4 jedan od najbitnijih, jer je on definisan kao Ustav odnosno najčešće u političkom i pravnom diskusu se naziva Dejtonski ustav. Pravna i politička teorija i praksa ustav definiše kao najviši pravni i politički akt jedne zemlje i on je neprikosnoven u definisanju državne i pravne legislative koja proističe iz njegove pravne strukture. Poznato je da je mirovni sporazum nakon krvavog i brutalnog četverogodišnjeg rata sa elementima agresije, bio neophodan za zaustavljanje krvavog sukoba i uspostavljanje mira. Dejtonski ustav je veoma sažet sa svega 12 (dvanaest) članova što je neuobičajeno za tako važan pravno –politički akt.
Istina je da se u čl. 1. Ustava nastavlja kontinuitet Republike Bosne i Hercegovine i uređuje na način:
„Kontinuitet Republike Bosne i Hercegovine, čije će zvanično ime od sada biti „Bosna i Hercegovina“, će nastaviti svoje pravno postojanje po međunarodnom pravu kao država sa unutrašnjom strukturom modificiranom kako je ovdje određeno i sa postojećim međunarodno priznatim granicama. Ona će ostati država članica Ujedinjenih nacija i može kao Bosna i Hercegovina zadržati ili se prijaviti za članstvo u organizacijama unutar UN sistema i drugih međunarodnih organizacija.“
Laž je da je Bosna i Hercegovina konsocijacija odnosno da je čine kao združenu RS, Fedracija BiH i Distrikt Brčko.
U svjetlu najnovijih događaja i neviđenoj blokadi institucija Bosne i Hercegovine, a sve u cilju ostvarivanja secesionističkih političkih ciljeva i razgradnje države Bosne i Hercegovine, najvažnije je razumjeti pitanje nadležnosti države i entiteta odnosno šta je istina, a šta je laž.
Istina je da su odredbom čl. 3 Ustava imperativno određene nadležnosti Bosne i Hercegovine: a)vanjska politika, b)spoljnotrgovinska politika, c) carinska politika, d) montarna politika, kao što je predviđeno čl. 7, e) finansiranje institucija i plaćanje međunarodnih obaveza Bosne i Hercegovine, f) imigracija, izbjeglice i azil, g) provođenje međunarodnih i međuentitetskih politika i regulacija krivičnih propisa uključujući i odnose sa Interpolom, h) uspostavljanje i funkcionisanje zajedničkih međunarodnih komunikacija, i) regulisanje međuentitetskog transporta, j) kontrola vazdušnog prometa.
Laž je da su samo naprijed nabrojane nadležnosti Bosne i Hercegovine i da sve drugo pripada entitetima.
Dodik i oni koji ga podržavaju, kao poznati korisnici švedskog stola, upornom manipulacijom izostavljaju tačku 5. član 3. Ustava koji dodatno uređuje nadležnosti Bosne i Hercegovine:
„Bosna i Hercegovina će preuzeti nadležnost za takva pitanja o kojima se entiteti slože koje u skladu sa aneksima 5-8 Opšteg okvirnog sporazuma ili koje su potrebne da se očuva suverenitet, teritorijalni integritet, politička nezavisnost i međunarodni subjektivitet Bosne i Hercegovine, u skladu sa raspodjelom odgovornosti među institucijama Bosne i Hercegovine. Dodatne institucije mogu biti uspostavljene prema potrebi kako bi vršile ove nadležnosti.
U periodu od 6 mjeseci od stupanja na snagu ovog Ustava, entiteti će početi pregovore s namjerom uključivanja i drugih pitanja unutar nadležnosti institucija Bosne i Hercegovine, kao što su korištenje energetskih resursa, te zajednički ekonomski projekti.“
Dodikova secesioništička rušilačka politika ne uvažava osnovne postulate pravne nauke i međunarodno pravo u primjeni i poštivanju sporazuma, a posebno ovog tipa, koji je međunarodni mirovni sporazum koji grantuju najveće svjetske sile. Svi zakoni i drugu pravni akti koji su usvojeni u Parlamentarnoj skupštini ili u skladu sa ovlaštenjima iz Dejtonskog sporazuma, mogu se mijenjati i staviti van snage isključivo u proceduri kako su i usvojeni. Svako drugačije ponašanje je pravno i političko nasilje koje je protivno Ustavu Bosne i Hercegovine i međunarodnom pravu i takvi akti ne proizvode pravno dejstvo.
Istina je i imperativ, da je međunarodno-pravni subjektivitet, teritorijalni integritet i suverenitet Bosne i Hecegovine u međunarodno priznatim granicama neprikosnoven.
Dodik u svojim nakanama za razbijanje Bosne i Hercegovine koristi veoma providne floskule u smislu da se RS-u vrati ono što joj je oteto te da RS ima pravo na samostalnost u okviru Bosne i Hercegovine. Ovo je nečuveno u pravnoj i političkoj teoriji i praksi da se može biti samostalan a da si u okviru nečega. Da nije ozbiljna situacija ovo bi se moglo svrstati u humor ili kao Dodikov revolucionaran doprinos pravnim i političkim naukama u novom državnom uređenju.
Laž je kojom se služi Dodik, da se Bosna i Hercegovina treba vratiti „izvornom Dejtonu“. Sve što je do sada uspostavljeno, odnosno sve reforme koje su učinjene, u skladu su sa Dejtonskim ustavom, tako da izmišljotina „izvorni Dejton“ nema šansu da dobije na stvarnom značenju, jer je čista manipulacija i izgovor za rušilački pohod Dodika na Bosnu i Hercegovinu.
Ako Dodik i režim RS-a nastavi ovim putem uz pomoć svojih mentora, međunarodna zajednica mora preduzeti mjere i sankcije kojima će spriječiti rušilačke aktivnosti Dodika i saradnika. Kako bi se sačuvao teško stečeni mir i stabiliziralo stanje u Bosni i Hercegovini neophodno je da se kroz institucije sistema uređuju odnosi u državi i ostvari put ka euroatlantskim integracijama za dobrobit svih njenih građana.
(Kongres Bošnjaka svijeta)
